USPRAWIEDLIWIENIE, UŚWIĘCENIE I WYWYŻSZENIE

Słowo Boże mówi o zbawieniu w trzech czasach: w czasie przeszłym (Ef 2:8), w czasie teraźniej-szym (Flp 2:12) i w czasie przyszłym (Rz 13:11). Innymi słowy Słowo Boże mówi o usprawiedli-wieniu człowieka, o jego uświęceniu i jego wywyższeniu.

1. USPRAWIEDLIWIENIE

Zbawienie ma swój fundament i nadbudowę. Fundamentem jest przebaczenie człowiekowi grzechów i uznanie go za sprawiedliwego. Usprawiedliwienie to coś więcej niż przebaczenie samych grzechów. To oznacza, że na podstawie śmierci, zmartwychwstania i wniebowstąpienia Chrystusa, Bóg uznaje za prawego każdą osobę, która w to uwierzy. To nie jest zasługa ludzkich uczynków (Ef 2:8-9), bo nasze dobre uczynki są w oczach Boga jak brudne szmaty (Iz 64:6). Człowiek zostaje obleczony w sprawiedliwość Chrystusa (Gal 3:27), gdy w to uwierzy i gdy pokutuje, bo wiara i pokuta, to dwa warunki przebaczenia (Dz 20:21). Prawdziwa pokuta skutkuje duchową przemianą i o ile to możliwe, chęcią zwrotu pieniędzy, rzeczy i nieuregulowanych należności, będących w naszym posiadaniu, oraz prośbą o przebaczenie ludzi, których kiedyś skrzywdziliśmy (Łk 19:8-9). Gdy Bóg nam przebacza, to wymaga od nas, abyśmy w taki sam sposób przebaczyli innym. Jeśli tego nie zrobimy, Bóg anuluje swoje przebaczenie (Mt 18:23-35). Po uwierzeniu i pokucie, człowiek musi wziąć chrzest przez zanurzenie w wodzie, podczas którego zostaje oczyszczony ze swoich dotychczasowych grzechów i publicznie oświadcza przed Bogiem, przed ludźmi i przed demonami, że jego stary człowiek został pogrzebany (Rz 6:4-6). Wtedy może zostać znużony w Duchu Świętym, dzięki któremu otrzymuje Bożą moc do świadczenia o Chrystusie swoimi ustami i swoim życiem (Dz 1:8). Każdy uczeń Jezusa ma przywilej posiadania Bożego potwierdzenia, że jest dzieckiem Bożym (Mt 3:11; Łk 11:13), aby miał pewność, że otrzymał Ducha Świętego (Dz 19:2).

2. UŚWIĘCENIE

Nadbudową fundamentu jest uświęcenie. Proces uświęcenia polega na oddzielaniu się od grzechu i od świata. Ten proces zaczyna się od momentu nowego narodzenia (1Kor 1:2) i trwa przez całe nasze ziemskie życie (1Tes 5:23-24). Tą przemianę inicjuje w nas Duch Święty, gdy zaczyna zapisywać w naszych sercach i umysłach Boże prawa. Ale człowiek też musi wykonać swoją powinność, jeśli sprawuje swoje zbawienie z bojaźnią i drżeniem (Flp 2:12-13). Mocą, którą daje nam Duch Święty (Rz 8:13), musimy uśmiercić swoją cielesność (pożądliwości ciała). To do nas należy dopełnianie naszej świętości w bojaźni Bożej, poprzez oczyszczenie się z wszelkich cielesnych i duchowych nieczystości (2Kor 7:1). Jeśli uczeń jest w tym radykalny i uczciwie współdziała z Duchem Świętym, to jego uświęcanie będzie postępować bardzo szybko. Natomiast jest bardzo powolne i wykazuje stagnację w życiu tych, którzy opieszale reagują na sygnały Ducha Świętego.

Pragnienie uświęcenia poddawane jest próbie w chwilach pokus. W Nowym Przymierzu uświęcenie nie polega na zewnętrznej przemianie, jak w Starym Przymierzu (Rz 8:4), lecz na wypełnianiu Bożą sprawiedliwością naszych serc. Właśnie to Jezus podkreśla w Ewangelii Mateusza 5:17-48. Jezus podsumował wymogi prawa dwoma stwierdzeniami: „Miłuj Boga całym sercem, a swojego bliźniego jak siebie samego” (Mt 22:36-40). To jest prawo miłości, które Bóg chce teraz wpisać w nasze serca, ponieważ taka jest Jego natura (Hbr 8:10; 2P 1:4). Zewnętrznym przejawem tego jest zwycięskie życie nad wszelkim świadomym grzechem i posłuszeństwo wszystkim przykazaniom Jezusa (J 14:15). Nie można wejście w Nowe Przymierze, bez wcześniejszego spełnienia warunków uczniostwa, ustanowionych przez Jezusa (Łk 14:26-33). Przede wszystkim należy postawić Jezusa na pierwszym miejscu w swoim życiu, ponad swoimi krewnymi i ponad własnym życiem, a także zrezygnować z pogoni za dobrami materialnymi. To jest ciasna brama, przez którą musi przejść każdy uczeń Jezusa. Dopiero wtedy człowiek wchodzi na wąską drogę uświęcenia. Ci, którzy tego nie robią, nigdy nie ujrzą Pana (Hbr 12:14).

3. WYWYŻSZENIE

Chociaż teraz możemy żyć zgodnie z naszym sumieniem (Hbr 7:19; 9:9-14), to jednak całkowicie bezgrzeszne życie będziemy mogli prowadzić dopiero wtedy, gdy otrzymamy nowe uwielbione ciała podczas pochwycenia (1J 3:2). Dopiero wtedy będziemy mogli być tacy jak On. Teraz musimy się starać postępować tak jak On (1J 2:6). Dopóki mamy ziemskie ciała, to zawsze będzie w nas jakiś nieświadomy grzech, bez względu na to, do jakiego stopnia jesteśmy uświęceni (1J 1:8). Jednak zawsze możemy mieć czyste sumienia (Dz 24:16) i możemy być wolni od świadomych grzechów (1J 2:4), pod warunkiem, że jesteśmy oddani Bogu całym sercem (1Kor 4:4). A teraz czekamy na powrót Chrystusa i na nasze wywyższenie – które będzie ostatnią częścią naszego zbawienia, kiedy staniemy się całkowicie bezgrzeszni (Rz 8:23; Flp 3:21).

Zac Poonen

Justification, Sanctification and Glorification / 24.01.2021

No documents found.

			> KLIKAJĄC NA TEN NAPIS USTAWISZ TEKSTY WG NUMERACJI <