UCZYNKI CIAŁA, A OWOCE DUCHA ŚWIĘTEGO
Nie czyńcie już tego, co chcecie. Postępujcie według Ducha i nie ulegajcie pożądliwościom ciała, ponieważ ciało pożąda rzeczy wrogich Duchowi, a Duch wrogich ciału, gdyż są przeciwnościami. Jawne zaś są uczynki ciała: wszeteczeństwo, nieczystość, bałwochwalstwo, rozpusta, czary, wrogość, spór, zazdrość, gniew, spiski, dzielenie ludzi, głoszenie herezji, mordowanie, pijaństwo, hulanki i tym podobne. Odnośnie tak czyniących mówię wam to, co powiedziałem wam wcześniej, że ci, którzy tak postępują, Królestwa Bożego nie odziedziczą (Gal 5:16-21).
W życiu nieodrodzonych ludzi dominują dwie wrogie siły, które nie pozwalają prowadzić świętego życia i których nikt sam z siebie nie jest w stanie przezwyciężyć. Pierwszą z nich jest grzeszna natura człowieka, która w Biblii jest określana jako "stary człowiek", i która powoduje, że człowieka pociąga zło. To właśnie z tej przyczyny egoistyczne zachowania i bunt przeciwko rodzicom jest naturalny nawet dla małych dzieci, mimo że nikt ich tego nie uczy. Nieodrodzony człowiek nie potrafi nad tym panować, bo taka jest jego natura, a natury danej istoty nie da się zmienić. Dlatego każdy kot się myje, każda świnia wchodzi do błota i nigdy się nie myje, a każdy wilk zabija wszystko, co złapie w zęby. To właśnie z powodu natury przypisanej do każdego gatunku, kota nie zmusisz do taplania się w błocie, świni nie nauczysz, aby dbała o czystość, a wilka nie nauczysz okazywania miłosierdzia i stawania w obronie innych zwierząt, jak to robią psy. Na tej samej zasadzie święte życie nie jest zgodne z grzeszną naturą nieodrodzonych ludzi, dlatego każdy człowiek, który nie narodził się na nowo (więcej tutaj), pomimo, że jest religijny i stara się żyć świętym życiem, zawsze zostaje pokonany przez grzech i wraca do grzesznego stylu życia.
Drugą siłą, która nie pozwala człowiekowi prowadzić życia zgodnego z Bożymi standardami jest ludzka cielesność (egoizm), nazywany w Biblii ludzkim ciałem, tym co cielesne lub pożądliwością ciała (w kontekście negatywnych zachowań typowych dla ludzi tego świata). Uczynki ciała, to egoistyczne postawy, mające na celu wywyższenie samego siebie, samozadowolenie i postawienie na swoim, zamiast szukania Bożej woli.
Dlatego Biblia mówi:
Ci, którzy żyją według ciała, Bogu podobać się nie mogą (Rz 8:8). Wzywam was więc bracia, abyście składali swoje ciała jako ofiarę żywą, świętą, miłą Bogu, bo taka powinna być wasza duchowa służba. I nie bierzcie wzorców z tego świata, ale przemieńcie się przez odnowienie swoich umysłów, abyście umieli rozróżnić, co jest wolą Bożą, co jest dobre, miłe i doskonałe (Rz 12:1-2). Uśmiercajcie więc to, co w waszych członkach jest ziemskiego: nierząd, nieczystość, namiętność, złe pragnienia i chciwość, która jest bałwochwalstwem, bo z powodu tych rzeczy spada gniew Boży na synów opor-nych (Kol 3:5-6).
Podczas zanurzania w wodzie, Bóg uwalnia człowieka od jego grzesznej natury (Rz 6:3 i 6), która dotychczas trzymała go w niewoli grzechu i gdy człowiek wynurza się z wody, to otrzymuje w darze Ducha Świętego (Mt 3:16; Dz 2:38), w wyniku czego odrodzony człowiek otrzymuje "zalążek" Bożej natury i nie musi już grzeszyć. Jednak na początku święte życie nie jest proste, gdyż człowiek nadal ma stare nawyki i nadal żyje w swoim ciele, które zawsze szuka komfortu i własnej chwały. Cielesność (pragnienia ciała) sama w sobie nie jest grzechem, bo jest przeciwna zamysłom Ducha Świętego i skutkuje chodzeniem własnymi drogami, dążeniem do własnych celów i szukaniem samozadowolenia, uznania i wygody, zamiast dążenia do wypełnienia Bożego planu. Dlatego w Liście do Rzymian 8:5-7 napisano, że zamysł ciała jest wrogi zamysłowi Ducha Świętego, bo ciało jest egoistyczne i zawsze chce odczuwać przyjemność. Natomiast Duch Święty zawsze prowadzi człowieka do pokoju z Bogiem, którego dostępują tylko ci, którzy są Mu posłuszni, w wyniku czego uśmiercają swoją cielesność i zaczynają myśleć jak Bóg, bo przestają być egoistami, a zaczynają być altruistami, którzy tak jak Jezus, żyją dla innych i rozumieją, że kierowanie się egoizmem, to rozmijanie się z Bożymi drogami.
Gdy nieodrodzony Piotr kierował się cielesnym pragnieniem, to usłyszał z ust Jezusa: „Idź precz ode mnie, satana (przeciwnie myślący)! Prowadzisz mnie do upadku, bo nie myślisz o tym, czego chce od mnie Bóg (co duchowe), tylko o tym, czego pragnie twoja cielesność” (Mt 16:23). Cielesność jest przeciwieństwem duchowości, bo egoizm jest przeciwieństwem altruizmu charakteryzującego Bożą miłość agape, która zawsze działa na korzyść innych. Gdy Jezus żył na ziemi, to jako Bóg nie miał grzesznej natury, ale miał ludzkie ciało (którego nie miał w niebie), więc też musiał się opierać pożądliwościom ciała. Dlatego zanim zaczął swoją służbę, to musiał być przetestowany na pustyni, czy uśmiercił już swoją cielesność. Żaden cielesny człowiek nie otrzyma powołania od Boga, bo taka osoba zawsze będzie budowała własne królestwo, ustanawiała własne prawa i szukała własnej chwały, zamiast przynosić Bogu chwałę. To właśnie po tym można odróżnić mężów Bożych, od samozwańców budujących własne królestwa.
Dlatego List do Rzymian Rz 12:1-2 mówi, że każdy odrodzony człowiek jest zobowiązany do uśmie-rcania swojej cielesności, bo jeśli tego nie robi, to nigdy nie zrozumie czym jest prawdziwe życie w mocy Ducha Świętego, ani nie pojmie, co jest dobre w oczach Boga, ani czym jest doskonała wola Boga w życiu człowieka, w odróżnienieniu od Bożych dopustów. Mówi o tym też List do Kolosan 3:5-6, w którym apostoł Paweł dodaje, że oporni synowie, którzy nie chcą tego robić, ściągają na siebie Boży gniew i zamykają sobie drzwi do Królestwa Bożego.
LIST DO GALACJAN 5:16-26
Żaden fragment Biblii nie ukazuje czytelniej kontrastu pomiędzy cechami
charakteru odrodzonego człowieka, który uśmiercił swoją cielesność i
żyje w mocy Ducha Świętego, a postawami nieprzemie-nionej osoby, która
nadal kieruje się swoją cielesnością. Apostoł Paweł zestawia w tym
fragmencie listę postaw cechujących ludzi nie przemienionych przez Boga,
z owocami Ducha Świętego - czyli cechami charakteru osób, które
pozwalają, aby Bóg zmieniał ich charakter.
UCZYNKI CIAŁA
Ci, którzy te rzeczy czynią, Królestwa Bożego nie odziedziczą (Gal 5:21)
NIERZĄD (gr. Porneia) (1) Prostytucja, cudzołóstwo i rozwiązłość seksualna. (2) Duchowa prostytucja, czyli akceptowanie niebiblijnych wierzeń lub uczestniczenie w praktykach lub obrzędach religijnych (także judaistycznych), które nie mają uzasadnienia w Nowym Testamencie.
NIECZYSTOŚĆ (gr. Akatharsia) Nieczyste intencje lub nieuczciwe zamiary (Rz 1:24-26).
ROZPUSTA (gr. Aselgeia) Swawola, lubieżność, zmysłowość, bezwstyd, egoistyczne kierowanie się pragnieniami swojego ciała i skupianie się na cielesnych przyjemnościach.
BAŁWOCHWALSTWO (gr. Eidololatria) Dosłownie kult wizerunku. Czczenie fałszywych bóstw i udział w ceremoniach na ich cześć. Oddawanie boskiej czci ludziom, duchom i rzeczom. W Nowym Testamencie, to także miłość do pieniędzy i uznawanie autorytetu jakiejkolwiek instytucji, gremium, osoby lub rzeczy, jako równej Bogu lub wyższej, niż Bóg i Pismo Święte.
CZARY (gr. Pharmakeia) Wpływanie na ludzi za pomocą psychomanipulacji, hipnozy lub środków chemiczych, aby przytłumić ich świadomość i zaburzyć trzeźwe myślenie, w celu wprowadzenia ich w błędne przekonania i zawładniecia ich umysłami, aby im szkodzić lub czerpać z nich zyski (Dz 8:9 / Obj 2:6 / Obj 18:23).
WROGOŚĆ (gr. Echthra) Nienawiść, wrogie zamiary i postawy wobec innych osób.
SIANIE NIEZGODY (gr. Eris) W mitologii greckiej bogini chaosu i niezgody. Cechuje ją próżność, egoizm, głupota, egocentryzm, zazdrość i ciągłe powodowanie konfliktów.
RYWALIZACJA (gr. Zelos) W mitologii greckiej, syn olbrzyma Pallasa i Styks (bogini nienawiści). Uosobienie rywalizacji i współzawodnictwa.
WŚCIEKŁOŚĆ (gr. Thymos - dosł. emocje) Działania podejmowane pod wpływem gniewu.
SPISKOWANIE (gr. Eritheia) Knucie spisków, walka o wpływy. Wzniecanie buntów.
DZIELENIE LUDZI (gr. Dichostasia) To czasownik osobowy matematycznego terminu dychotomos (pl. dychotomia lub dwudzielność). W matematyce jest to dzielenie całości na dwie wzajemnie wykluczające się grupy, tworzące jedność tylko teoretycznie w kontekście całości. To właśnie tego grzechu dopuszczali się nikolaici (nikolaos), o których Jezus wspomina w Księdze Objawienia 2:6 i 2:14-15. Nikolaos to zlepek dwóch greckich słów: nikao - zwyciężenie, podbicie w niewolę i laos - lud. Więc nikolaitą dopuszczającym się grzechu dichostasi jest każdy, kto chce dominować lub panować nad Bożym ludem i każdy, kto uznaje struktury hierarchiczne oraz tytuły dzielące Ciało Chrystusa na duchownych i laikat, na przywódców i profanów, na bogatych i biednych, na wykształconych i niewykształconych (Jk 2:1-10 / 1Kor 11:22). Słowa Jezusa z Księgi Objawienia 2:6 wskazują bardzo wyraźnie, że grzechem jest jakiekolwiek kategoryzowanie dzieci Bożych według świeckich kryteriów, a nawet uznawanie osób i instytucji religijnych, które wprowadzają taki podział.
Dzisiaj każdy socjologi i każdy polityk wie, że dzielenie ludzi na grupy jest podstawą wszystkich systemów opartych na kontroli myślenia, bo wtedy na czele każdej grupy wystarczy postawić moralnego karła, któremu do pełni szczęścia wystarczy religijny tytuł i namiastka chwały tego świata. Jeśli taki aktywista otrzyma jeszcze comiesięczną pensję, to jego mocodawcy mogą przez niego manipulować wszystkimi podległymi mu ludźmi, którzy się nawet nie zorientują, kiedy ich przekonania przestaną być poglądami biblijnymi, a zaczną być pospolitą mową tego świata. Dlatego najtrudniej manipuluje się pobożnymi ludźmi, którzy kierują się wyłącznie Słowem Boga, oraz osobami krytycznie myślącymi, bo takie osoby są trudniejsze do sformatowania, niż religijny tłum, który ślepo podąża za człowiekiem. To właśnie w tym celu, każda denominacja tworzy dzisiaj własną szkołę liderów młodzieżowych i własną szkołę pastorów, które nie uczą tych ludzi pobożności, tylko psychologii zarządzania tłumem. Dlatego z ust prawie każdego pastora można dzisiaj usłyszeć: „Nie krytykuj”, co w rzeczywistości znaczy: „Nie myśl samodzielnie, tylko podążaj za tłumem”.
GŁOSZENIE HEREZJI (gr. Hairesis) Głoszenie lub akceptowanie nauk bądź wierzeń, nie mających oparcia w Piśmie. Manipulacja treścią Słowa Bożego (2Ptr 2:1-3; 12-15; 17-22).
MORDOWANIE (gr. Phtonos) W mitologii greckiej, syn Afrodyty - uosobienie wrogości i nienawiści wynikającej z chciwości i zazdrości. Niszczenie lub dyskredytowanie innych osób, oraz dopuszczanie się jakichkolwiek działań, aby szkodzić innym.
PIJAŃSTWO (gr. Methe) W mitologii greckiej, bogini pijaństwa z orszaku Dionizosa (Bachusa) - boga płodności, dzikiej natury i wina.
HULANKI (gr. Komos) W mitologii greckiej, towarzysz Dionizosa i Ariadny uosabiający biesiadny tryb życia. W starożytnej Grecji, słowem komos określano wystawne uczty, na których dominowało obżarstwo i tańce.
OWOCE DUCHA ŚWIĘTEGO
Przeciwieństwem cech grzesznej natury i ludzkiej cielesności, są cechy charakteru Boga, które chara-kteryzują przemienionych ludzi, którzy spełniają standardy Królestwa Bożego.
MIŁOŚĆ AGAPE (gr. Agape) Najwyższa forma bezwarunkowej miłości, którą objawił Bóg Jahwe - ofiarując swojego jedynego syna za grzechy świata - oraz Jezus Chrystus, godząc się na dobrowolną śmierć za grzeszną ludzkość zanim stworzył świat. W przypadku ludzi, jest to dobroczynna, bezinteresowna miłość, troska i dążenie do wyższego dobra innych ludzi, bez szukania w tym własnych korzyści lub własnej chwały.
RADOŚĆ (gr. Chara) Duchowa wdzięczność wynikająca z Bożej łaski - od słowa charis - łaska.
POKÓJ (gr. Eirene) Wewnętrzny pokój ducha i umysłu, który jest potwierdzeniem, że relacja miedzy człowiekiem a Bogiem jest właściwa (Iz 26:3).
STAŁOŚĆ (gr. Makrothymia) - Stan niezmienności, wyrozumiałość, wielkoduszność. Nie uleganie rozpaczy i zgorzknieniu. Znoszenie przeciwności i niesprzyjających okoliczności.
ŁAGODNOŚĆ (gr. Chrestotes) Dobrotliwość, łaskawość, łagodność.
DOBROĆ (gr. Agathosyne) Dobroć nietolerująca zła.
WIERNOŚĆ (gr. Pistis) - W sensie czynnym: osoba, która wierzy i ufa Bożym obietnicom. W sensie biernym: osoba godna zaufania, lojalna, wiarygodna, dotrzymująca obietnic i zobowiązań.
ŁAGODNOŚĆ (gr. Prautes) Łagodność połączona z odwagą. Określa osobę, która z zasady jest uległa, ale gdy zachodzi konieczność to potrafi się sprzeciwić, a nawet okazać gniew.
OPANOWANIE (gr. Egkrateia) Panowanie nad wszelkimi pożądliwościami oczu i własnego ciała, takimi jak: chciwość, gniew, lenistwo czy obżarstwo.
Przeczytaj też:
AGAPE - MIŁOŚĆ ODZWIERCIEDLAJĄCA BOŻY CHARAKTER
MIŁOSIERDZIE A GROMADZENIE
CHCIWOŚĆ - ZABÓJCZA MIŁOŚĆ
| wyświetl autora ⇒ | ||
| wyświetl temat ⇒ |
| wg DATY | KLIKAJĄC NA TEN NAPIS WYŚWIETLISZ TYTUŁY wg ALFABETU | wg AUTORA |
|---|