W życiu nieodrodzonych ludzi dominują dwie wrogie siły, które nie pozwalają prowadzić świętego życia i których nikt sam z siebie nie jest w stanie przezwyciężyć. Pierwszą z nich jest grzeszna natura człowieka, która w Biblii jest określana jako "stary człowiek", i która powoduje, że człowieka pociąga zło. To właśnie z tej przyczyny egoistyczne zachowania i bunt przeciwko rodzicom jest naturalny nawet dla małych dzieci, mimo że nikt ich tego nie uczy. Nieodrodzony człowiek nie potrafi nad tym panować, bo taka jest jego natura, której nie da się zmienić. Dlatego każdy kot zawsze się myje, każda świnia lubi wchodzić do błota i nigdy się nie myje, a każdy wilk zabija wszystko, co złapie w zęby. To właśnie z powodu natury przypisanej do każdego gatunku, kota nie nauczysz taplania się w błocie, świni nie nauczysz dbania o czystość, a wilka nie nauczysz okazywania miłosierdzia i stawania w obronie innych zwierząt, jak to robią na przykład psy. Na tej samej zasadzie święte życie nie jest zgodne z naturą nieodrodzonego człowieka, który nie narodził się na nowo (więcej tutaj), dlatego pomimo, że jest religijny i stara się żyć świętym życiem, zawsze zostaje pokonany przez grzech i wraca do starego stylu życia.
Drugą siłą, która nie pozwala człowiekowi prowadzić życia zgodnego z Bożymi standardami jest ludzki egoizm, nazywany w Biblii ludzkim ciałem, tym co cielesne lub pożądliwością ciała (w kontekście negatywnych zachowań). Uczynki ciała, to egoistyczne postawy, mające na celu wywyższenie samego siebie, samozadowolenie i postawienie na swoim, zamiast szukania Bożej woli.
Dlatego Biblia mówi:
Biblia mówi, że podczas zanurzania w wodzie, Bóg uwalnia człowieka od jego grzesznej natury (Rz 6:3 i 6), która dotychczas trzymała go w niewoli grzechu i gdy człowiek wynurza się z wody, to otrzymuje w darze Ducha Świętego (Mt 3:16; Dz 2:38), w wyniku czego odrodzony człowiek otrzymuje zalążek Bożej natury i nie chce już grzeszyć. Jednak na początku święte życie nie jest proste, gdyż człowiek nadal ma stare nawyki i nadal żyje w swoim ciele, które zawsze szuka komfortu i własnej chwały. Cielesność (pożądliwość ciała) sama w sobie nie jest grzechem, ale jest przyczyną chodzenia własnymi drogami, dążenia do własnych celów i szukania samozadowolenia, uznania i wygody, zamiast wypełniania Bożego planu. Dlatego w Liście do Rzymian 8:5-7 napisano, że zamysł ciała jest wrogi zamysłowi Ducha Świętego, bo ciało jest egoistyczne i zawsze chce odczuwać przyjemność. Natomiast Duch Święty zawsze prowadzi człowieka do pokoju z Bogiem, którego dostępują tylko ci, którzy są Mu posłuszni, w wyniku czego uśmiercają swoją cielesność i zaczynają myśleć jak Bóg, bo przestają być egoistami, a zaczynają być altruistami, którzy tak jak Jezus, żyją dla innych i rozumieją, że kierowanie się egoizmem, to rozmijanie się z Bożymi drogami.
Gdy nieodrodzony Piotr kierował się cielesnym pragnieniem, to usłyszał z ust Jezusa: „Idź precz ode mnie, satana (adwersarz, przeciwnie myślący)! Prowadzisz mnie do upadku, bo nie myślisz o tym, czego chce od mnie Bóg (co duchowe), tylko o tym, czego pragnie twoja cielesność” (Mt 16:23). Cielesność jest przeciwieństwem duchowości, ponieważ egoizm jest odwrotnością altruizmu, charakteryzującego Bożą miłość agape, która zawsze działa na korzyść innych. Gdy Jezus żył na ziemi, to jako Bóg nie miał grzesznej natury, ale miał ludzkie ciało (którego nie miał w niebie), więc też musiał się opierać pożądliwościom ciała. Dlatego zanim zaczął swoją służbę, to musiał być przetestowany na pustyni, czy uśmiercił już swoją cielesność. Żaden cielesny człowiek nie otrzyma powołania od Boga, bo taka osoba zawsze będzie budowała własne królestwo, ustanawiała własne prawa i szukała własnej chwały, zamiast przynosić chwałę Bogu. To właśnie po tym można odróżnić mężów Bożych, od samozwańców budujących własne królestwa.
Dlatego List do Rzymian Rz 12:1-2 mówi, że każdy odrodzony człowiek jest zobowiązany do uśmie-rcania swojej cielesności, bo jeśli tego nie robi, to nigdy nie zrozumie czym jest prawdziwe życie w mocy Ducha Świętego, ani nie pojmie, co jest dobre w oczach Boga, ani czym jest duchowa dojrzałość. Mówi o tym także List do Kolosan 3:5-6, w którym apostoł Paweł dodaje, że oporni synowie, którzy tego nie chcą robić, sami ściągają na siebie Boży gniew i zamykają sobie drzwi do Królestwa Bożego.
Żaden fragment Biblii nie ukazuje czytelniej kontrastu pomiędzy cechami
charakteru odrodzonego człowieka, który uśmiercił swoją cielesność i
żyje w mocy Ducha Świętego, a postawami nieprzemie-nionej osoby, która
nadal kieruje się swoją cielesnością. Apostoł Paweł zestawia w tym
fragmencie listę postaw cechujących ludzi nie przemienionych przez Boga,
z owocami Ducha Świętego, czyli cechami charakteru osób, które
pozwoliły, aby Bóg zmieniał ich charakter.
Ci, którzy te rzeczy czynią, Królestwa Bożego nie odziedziczą (Gal 5:21)
NIERZĄD (gr. Porneia) (1) Prostytucja, cudzołóstwo i rozwiązłość seksualna. (2) Duchowa prostytucja, czyli akceptowanie niebiblijnych wierzeń lub uczestniczenie w praktykach lub obrzędach religijnych (także judaistycznych), które nie mają uzasadnienia w Nowym Testamencie.
NIECZYSTOŚĆ (gr. Akatharsia) Nieczyste intencje lub nieuczciwe zamiary (Rz 1:24-26).
ROZPUSTA (gr. Aselgeia) Swawola, lubieżność, zmysłowość, bezwstyd, egoistyczne kierowanie się pragnieniami swojego ciała i skupianie się na cielesnych przyjemnościach.
BAŁWOCHWALSTWO (gr. Eidololatria) Dosłownie kult wizerunku. Czczenie fałszywych bóstw i udział w ceremoniach na ich cześć. Oddawanie boskiej czci ludziom, duchom i rzeczom. W Nowym Testamencie, to także miłość do pieniędzy i uznawanie autorytetu jakiejkolwiek instytucji, gremium, osoby lub rzeczy, jako równej Bogu lub wyższej, niż Bóg i Pismo Święte.
CZARY (gr. Pharmakeia) Wpływanie na innych ludzi za pomocą psychomanipulacji, hipnozy lub środków chemicznych, aby przytłumić ich świadomość i zaburzyć ich trzeźwe myślenie, w celu wprowadzenia ich w błędne przekonania lub zawładnięcia ich umysłami, aby im szkodzić lub czerpać z nich zyski (Dz 8:9 / Obj 2:6 / Obj 18:23).
WROGOŚĆ (gr. Echthra) Nienawiść, wrogie zamiary i postawy wobec innych osób.
SIANIE NIEZGODY (gr. Eris) W mitologii greckiej bogini chaosu i niezgody. Cechuje ją próżność, egoizm, głupota, egocentryzm, zazdrość i ciągłe powodowanie konfliktów.
RYWALIZACJA (gr. Zelos) W mitologii greckiej, syn olbrzyma Pallasa i Styks (bogini nienawiści). Uosobienie rywalizacji i współzawodnictwa.
WŚCIEKŁOŚĆ (gr. Thymos - dosł. emocje) Działania podejmowane pod wpływem gniewu.
SPISKOWANIE (gr. Eritheia) Knucie spisków, walka o wpływy. Tworzenie rozłamów i buntów.
DZIELENIE LUDZI (gr. Dichostasia) To czasownik osobowy matematycznego terminu dychotomos (pl. dychotomia lub dwudzielność). W matematyce jest to dzielenie całości na dwie wzajemnie wykluczające się grupy, tworzące tylko teoretycznie jedność w kontekście całości. To właśnie tego grzechu dopuszczali się nikolaici (nikolaos), o których Jezus wspomina w Księdze Objawienia 2:6 i 2:14-15. Nikolaos to zlepek dwóch greckich słów: niko - zwycięstwo, podbicie w niewolę i laos - lud. Więc nikolaitą dopuszczającym się grzechu dichostasi jest każdy, kto chce dominować lub panować nad Bożym ludem i każdy, kto uznaje struktury hierarchiczne oraz tytuły dzielące Ciało Chrystusa na duchownych i laikat, na przywódców i profanów, na bogatych i biednych, na wykształconych i niewykształconych (Jk 2:1-10 / 1Kor 11:22). Słowa Jezusa z Księgi Objawienia 2:6 wskazują bardzo wyraźnie, że grzechem jest kategoryzowanie dzieci Bożych według świeckich kryteriów, a nawet uznawanie osób i instytucji religijnych, które wprowadzają taki podział.
GŁOSZENIE HEREZJI (gr. Hairesis) Głoszenie lub akceptowanie nauk bądź wierzeń, nie mających oparcia w Piśmie. Manipulacja treścią Słowa Bożego (2Ptr 2:1-3; 12-15; 17-22).
MORDOWANIE (gr. Phtonos) W mitologii greckiej, syn Afrodyty - uosobienie wrogości i nienawiści wynikającej z chciwości i zazdrości. Niszczenie lub dyskredytowanie innych osób, oraz dopuszczanie się wszelkich działań, mających szkodzić innym ludziom.
PIJAŃSTWO (gr. Methe) W mitologii greckiej, bogini pijaństwa z orszaku Dionizosa (Bachusa) - boga płodności, dzikiej natury i wina.
HULANKI (gr. Komos) W mitologii greckiej, towarzysz Dionizosa i Ariadny uosabiający biesiadny tryb życia. W starożytnej Grecji, słowem komos określano wystawne uczty, na których dominowało obżarstwo i zabawa.
Przeciwieństwem cech cielesnej natury jest charakter człowieka przemienionego przez Boga, którego charakteryzują Owoce Ducha Świętego, czyli Boże cechy jego nowego charakteru, które spełniają standardy Królestwa Bożego.
MIŁOŚĆ (gr. Agape) Najwyższa forma bezwarunkowej miłości, którą objawił Chrystus umierając za ludzkość. To dobroczynna, bezinteresowna miłość, troska i dążenie do wyższego dobra innych ludzi, bez szukania w tym własnych korzyści i własnej chwały.
RADOŚĆ (gr. Chara) Radość i wdzięczność wynikająca Bożej łaski - od słowa charis - łaska.
POKÓJ (gr. Eirene) Wewnętrzny pokój ducha i umysłu, który jest potwierdzeniem, że relacja miedzy człowiekiem a Bogiem jest właściwa (Iz 26:3).
STAŁOŚĆ (gr. Makrothymia) - Stan niezmienności, wyrozumiałość, wielkoduszność. Nie uleganie rozpaczy i zgorzknieniu. Znoszenie przeciwności i niesprzyjających okoliczności.
ŁAGODNOŚĆ (gr. Chrestotes) Dobrotliwość, łaskawość, łagodność.
DOBROĆ (gr. Agathosyne) Dobroć nietolerująca zła.
WIERNOŚĆ (gr. Pistis) - W sensie czynnym: osoba, która wierzy i ufa Bożym obietnicom. W sensie biernym: osoba godna zaufania, lojalna, wiarygodna, dotrzymująca obietnic i zobowiązań.
ŁAGODNOŚĆ (gr. Prautes) Łagodność połączona z odwagą. Określa osobę, która jest uległa wobec innych, ale gdy zachodzi konieczność to potrafi się sprzeciwić, a nawet okazać gniew.
OPANOWANIE (gr. Egkrateia) Opanowanie. Panowanie nad pożądliwościami własnego ciała.
wyświetl ⇒ |
wg DATY | KLIKAJĄC NA TEN NAPIS WYŚWIETLISZ TYTUŁY wg ALFABETU | AUTOR |
---|