UCZYNKI CIAŁA, A OWOCE DUCHA ŚWIĘTEGO
Nie czyńcie już tego, co chcecie. Postępujcie według Ducha i nie ulegajcie pożądliwościom ciała, ponieważ ciało pożąda rzeczy wrogich Duchowi, a Duch wrogich ciału, gdyż są przeciwnościami. Jawne zaś są uczynki ciała: wszeteczeństwo, nieczystość, bałwochwalstwo, rozpusta, czary, wrogość, spór, zazdrość, gniew, spiski, dzielenie ludzi, głoszenie herezji, mordowanie, pijaństwo, hulanki i tym podobne. Odnośnie tak czyniących mówię wam to, co powiedziałem wam wcześniej, że ci, którzy tak postępują, Królestwa Bożego nie odziedziczą (Gal 5:16-21).
W życiu nieodrodzonych ludzi dominują dwie wrogie siły, które nie pozwalają prowadzić świętego życia i których nikt sam z siebie nie jest w stanie przezwyciężyć. Pierwszą z nich jest grzeszna natura człowieka, która w Biblii jest określana jako "stary człowiek", i która powoduje, że człowieka pociąga zło. To właśnie z tej przyczyny egoistyczne zachowania i bunt przeciwko rodzicom jest naturalny nawet dla małych dzieci, mimo że nikt ich tego nie uczy. Nieodrodzony człowiek nie potrafi nad tym panować, bo taka jest jego natura, a natury danej istoty nie da się zmienić. Dlatego każdy kot się myje, każda świnia wchodzi do błota i nigdy się nie myje, a każdy wilk zabija wszystko, co złapie w zęby. To właśnie z powodu natury przypisanej do każdego gatunku, kota nie zmusisz do taplania się w błocie, świni nie nauczysz, aby dbała o czystość, a wilka nie nauczysz okazywania miłosierdzia i stawania w obronie innych zwierząt, jak to robią psy. Na tej samej zasadzie święte życie nie jest zgodne z grzeszną naturą nieodrodzonych ludzi, dlatego każdy człowiek, który nie narodził się na nowo (więcej tutaj), pomimo, że jest religijny i stara się żyć świętym życiem, zawsze zostaje pokonany przez grzech i wraca do grzesznego stylu życia.
Drugą siłą, która nie pozwala człowiekowi prowadzić życia zgodnego z Bożymi standardami jest ludzka cielesność (egoizm), nazywany w Biblii ludzkim ciałem, tym co cielesne lub pożądliwością ciała (w kontekście negatywnych zachowań typowych dla ludzi tego świata). Uczynki ciała, to egoistyczne postawy, mające na celu wywyższenie samego siebie, samozadowolenie i postawienie na swoim, zamiast szukania Bożej woli.
Dlatego Biblia mówi:
Ci, którzy żyją według ciała, Bogu podobać się nie mogą (Rz 8:8). Wzywam was więc bracia, abyście składali swoje ciała jako ofiarę żywą, świętą, miłą Bogu, bo taka powinna być wasza duchowa służba. I nie bierzcie wzorców z tego świata, ale przemieńcie się przez odnowienie swoich umysłów, abyście umieli rozróżnić, co jest wolą Bożą, co jest dobre, miłe i doskonałe (Rz 12:1-2). Uśmiercajcie więc to, co w waszych członkach jest ziemskiego: nierząd, nieczystość, namiętność, złe pragnienia i chciwość, która jest bałwochwalstwem, bo z powodu tych rzeczy spada gniew Boży na synów opor-nych (Kol 3:5-6).
Podczas zanurzania w wodzie, Bóg uwalnia człowieka od jego grzesznej natury (Rz 6:3 i 6), która dotychczas trzymała go w niewoli grzechu i gdy człowiek wynurza się z wody, to otrzymuje w darze Ducha Świętego (Mt 3:16; Dz 2:38), w wyniku czego odrodzony człowiek otrzymuje "zalążek" Bożej natury i nie musi już grzeszyć. Jednak na początku święte życie nie jest proste, gdyż człowiek nadal ma stare nawyki i nadal żyje w swoim ciele, które zawsze szuka komfortu i własnej chwały. Cielesność (pragnienia ciała) sama w sobie nie jest grzechem, bo jest przeciwna zamysłom Ducha Świętego i skutkuje chodzeniem własnymi drogami, dążeniem do własnych celów i szukaniem samozadowolenia, uznania i wygody, zamiast dążenia do wypełnienia Bożego planu. Dlatego w Liście do Rzymian 8:5-7 napisano, że zamysł ciała jest wrogi zamysłowi Ducha Świętego, bo ciało jest egoistyczne i zawsze chce odczuwać przyjemność. Natomiast Duch Święty zawsze prowadzi człowieka do pokoju z Bogiem, którego dostępują tylko ci, którzy są Mu posłuszni, w wyniku czego uśmiercają swoją cielesność i zaczynają myśleć jak Bóg, bo przestają być egoistami, a zaczynają być altruistami, którzy tak jak Jezus, żyją dla innych i rozumieją, że kierowanie się egoizmem, to rozmijanie się z Bożymi drogami.
Gdy nieodrodzony Piotr kierował się cielesnym pragnieniem, to usłyszał z ust Jezusa: „Idź precz ode mnie, satana (przeciwnie myślący)! Prowadzisz mnie do upadku, bo nie myślisz o tym, czego chce od mnie Bóg (co duchowe), tylko o tym, czego pragnie twoja cielesność” (Mt 16:23). Cielesność jest przeciwieństwem duchowości, bo egoizm jest przeciwieństwem altruizmu charakteryzującego Bożą miłość agape, która zawsze działa na korzyść innych. Gdy Jezus żył na ziemi, to jako Bóg nie miał grzesznej natury, ale miał ludzkie ciało (którego nie miał w niebie), więc też musiał się opierać pożądliwościom ciała. Dlatego zanim zaczął swoją służbę, to musiał być przetestowany na pustyni, czy uśmiercił już swoją cielesność. Żaden cielesny człowiek nie otrzyma powołania od Boga, bo taka osoba zawsze będzie budowała własne królestwo, ustanawiała własne prawa i szukała własnej chwały, zamiast przynosić Bogu chwałę. To właśnie po tym można odróżnić mężów Bożych, od samozwańców budujących własne królestwa.
Dlatego List do Rzymian Rz 12:1-2 mówi, że każdy odrodzony człowiek jest zobowiązany do uśmie-rcania swojej cielesności, bo jeśli tego nie robi, to nigdy nie zrozumie czym jest prawdziwe życie w mocy Ducha Świętego, ani nie pojmie, co jest dobre w oczach Boga, ani czym jest doskonała wola Boga w życiu człowieka, w odróżnienieniu od Bożych dopustów. Mówi o tym też List do Kolosan 3:5-6, w którym apostoł Paweł dodaje, że oporni synowie, którzy nie chcą tego robić, ściągają na siebie Boży gniew i zamykają sobie drzwi do Królestwa Bożego.
LIST DO GALACJAN 5:16-26
Żaden fragment Biblii nie ukazuje czytelniej kontrastu pomiędzy charakterem odrodzonego człowieka, który uśmierca swoją cielesność i żyje w mocy Ducha Świętego, a postawami nieprzemienionej osoby, którą kierują jej cielesne pragnienia. Apostoł Paweł zestawia w tym fragmencie listę postaw cechujących ludzi nie przemienionych, z owocami Ducha Świętego, czyli cechami charakteru osób, które pozwalają, aby Bóg zmieniał ich myślenie i ich charakter.
UCZYNKI CIAŁA
Ci, którzy te rzeczy czynią, Królestwa Bożego nie odziedziczą (Gal 5:21)
CUDZOŁÓSTWO (moicheia) (1) Współżycie pozamałżeńskie (2) Wszeteczeństwo (odstępstwo, duchowe cudzołóstwo) ekumenizm, zacieranie granic duchowych, akceptowanie wierzeń pogan, udział w obrzędach bałwochwalczych, łączenie się ze światem, branie wzorców ze świata, kierowanie się kryteriami świata, postępowanie jak świat. Zobacz: Kol 3:5-6 UBG, TNP / Obj 2:20 / Ez 23:28-30
PROSTYTUCJA (porneia - od pernaõ/sprzedać) (1) Sprzedawanie swojego ciała za pieniądze. (2) Dopuszczanie się grzechu lub kompromisu ze światem dla korzyści materialnych lub własnej chwały.
NIECZYSTOŚĆ (akatharsia) Nieczyste intencje lub nieuczciwe zamiary - Rz 1:24-26.
ROZPUSTA (aselgeia) Nieprzyzwoite postępowanie, łamanie norm moralnych.
BAŁWOCHWALSTWO (eidololatreia) Dosłownie kult wizerunku. Czczenie fałszywych bóstw i udział w ceremoniach na ich cześć. Oddawanie boskiej czci ludziom, duchom i rzeczom - miłość do pieniędzy. Uznawanie jakiejkolwiek instytucji, gremium lub osoby, jako równej Bogu lub bardziej autorytatywnej niż Słowa Boga.
CZARY (farmakeia) Słowo wieloznaczne - dosłownie oznaczające mieszanie. Tworzenie mikstur, czarowanie, manipulowanie ludźmi. Celowe wprowadzanie ludzi w błąd, aby pozbawić ich trzeźwego myślenia i zawładnąć ich umysłami (Dz 8:9; Obj 2:6; Obj 18:23).
WROGOŚĆ (echthrai) Nienawiść, wrogie zamiary i wrogie postawy wobec innych.
KONFLIKTOWOŚĆ (ereis) W mitologii greckiej bogini chaosu i niezgody, którą cechuje egocentryzm, próżność, głupota i zazdrość.
RYWALIZACJA (zeloi) W mitologii greckiej, syn olbrzyma Pallasa i Styks - bóg nienawiści. Uosobienie rywalizacji i współzawodnictwa.
GNIEW (thymoi) Emocjonalne działanie pod wpływem gniewu.
SPISKOWANIE (eritheiai) Wzniecanie buntów. Walka o wpływy i władzę.
TWORZENIE PODZIAŁÓW (dichostasiai) Słowo dichostasia jest czasownikiem osobowym matematycznego terminu dychotomos (pl. dychotomia / dwudzielność), którego matematyczna definicja brzmi:
"dychotomia to dzielenie całości na dwie lub więcej wzajemnie wykluczających się grup, które teoretycznie nadal pozostają jednością, ale tylko w kontekście całości".
Tego grzechu dopuszczają się do dzisiaj wszyscy nikolaici, o których Jezus mówi w Księdze Objawienia 2:6 i 2:14-15. Słowo Nikolaos to zlepek dwóch greckich słów: nikao – zwyciężanie, branie w niewolę i laos – lud. Nikolaitą tworzącym podziały jest każdy, kto dąży do dominacji w Ciele Chrystusa (aby panować nad Bożym ludem) i kto uznaje hierarchie oraz tytuły, które dzielą Ciało Chrystusa na duchownych i laikat, na przywódców i profanów, na bogatych i biednych, na wykształconych i ciemnotę (Jk 2:1-10 / 1Kor 11:22). Słowa Jezusa z Księgi Objawienia 2:6 pokazują bardzo wyraźnie, że grzechem jest jakiekolwiek kategoryzowanie odrodzonych dzieci Bożych według świeckich kryteriów, a nawet aprobowanie tych, którzy wprowadzają takie podziały (Obj 2:6).
Dzielenie ludzi na warstwy jest regułą w każdym bezbożnym systemie opartym na kontroli myślenia. W myśl rzymskiej (pogańskiej) zasady dziel i rządź, na czele danej społeczności wystarczy wtedy postawić jednego kolaboranta, którego zadowoli byle jaki tytuł, namiastka władzy i aprobata mocodawców. Jeśli zostanie jeszcze skorumpowany mamoną, wtedy jego mocodawcy mogą przez niego kontrolować myślenie całej społeczności, która się nawet nie zorientuje, kiedy przestanie myśleć biblijne i zacznie wierzyć w pospolitą pustą mowę tego świata (zob 1Tm 6:20 / 2Tm 2:16).
Najtrudniej manipuluje się bogobojnymi ludźmi, którzy myślą krytycznie i kierują się wyłącznie Słowami Boga. Takich osób nie da się zwieść tak łatwo, jak bezmyślnego tłumu, który ślepo polega na ziemskich autorytetach (zob. Jr 17:5-7). Dlatego każda denominacja opanowana przez nikolaitów tworzy własne szkoły liderów młodzieżowych i seminaria dla potencjalnych duchownych, w których ci ludzie są wdrażani w poufne procedury i uczeni psychologii kontrolowania tłumu. To właśnie z tej przyczyny z ust prawie każdego duchownego można dzisiaj usłyszeć słowa, które są mottem każdej sekty: „Nie krytykuj i nie osądzaj”, co w rzeczywistości znaczy: Nie myśl samodzielnie, tylko wraz z tłumem podążaj za liderem.
HEREZJE (hairesis) Dosłownie wybór. Głoszenie alternatywnych nauk, nie mających oparcia w Słowie Bożym. Manipulacja treścią Słowa Bożego (2Ptr 2:1-3; 12-15; 17-22).
MORDOWANIE (phtonos) Niszczenie lub dyskredytowanie innych osób, oraz dopuszczanie się jakichkolwiek działań, aby szkodzić innym. W mitologii greckiej, syn Afrodyty, uosobienie wrogości i nienawiści wynikającej z chciwości i zazdrości.
PIJAŃSTWO (methe) W mitologii greckiej, bogini pijaństwa z orszaku Dionizosa (Bachusa) - boga płodności, dzikiej natury i wina.
HULANKI (komos) W mitologii greckiej towarzysz Dionizosa i Ariadny uosabiający hulaszczy styl życia. Słowem komos określano wystawne uczty, na których dominowało obżarstwo i tańce.
OWOCE DUCHA ŚWIĘTEGO
Przeciwieństwem cech grzesznej natury i ludzkiej cielesności, są cechy charakteru Boga, które chara-kteryzują przemienionych ludzi, którzy spełniają standardy Królestwa Bożego.
MIŁOŚĆ AGAPE (gr. Agape) Najwyższa forma Bożej miłości, którą Bóg objawił ludziom poprzez ofiarowanie swojego syna za grzechy świata - oraz syn Boga, Jezus Chrystus, godząc się na dobrowolną śmierć zanim stworzył świat, aby uratować grzeszną ludzkość od wiecznego potępienia. W przypadku ludzi, jest to bezinteresowna dobroczynna miłość, troska, łaskawość i dążenie do wyższego dobra innych ludzi, bez szukania w tym własnych korzyści lub własnej chwały.
RADOŚĆ (gr. Chara) Duchowa wdzięczność wynikająca z Bożej łaski - od słowa charis - łaska.
POKÓJ (gr. Eirene) Wewnętrzny pokój ducha i umysłu, który jest potwierdzeniem, że relacja miedzy człowiekiem a Bogiem jest właściwa (Iz 26:3).
STAŁOŚĆ (gr. Makrothymia) Stan niezmienności, bez względu na okoliczności, przejawiający się w wyrozumiałości i wielkoduszności. Nie uleganie rozpaczy i goryczy. Znoszenie przeciwności i niesprzyjających okoliczności.
ŁAGODNOŚĆ (gr. Chrestotes) Dobrotliwość, łaskawość, łagodność.
DOBROĆ (gr. Agathosyne) Dobroć nietolerująca zła.
WIERNOŚĆ (gr. Pistis) W sensie czynnym: osoba, która wierzy i ufa Bożym obietnicom. W sensie biernym: osoba godna zaufania, lojalna, wiarygodna, dotrzymująca obietnic i zobowiązań.
ŁAGODNOŚĆ (gr. Prautes) Łagodność połączona z odwagą. Określa osobę, która z zasady jest uległa, ale gdy zachodzi konieczność to potrafi się sprzeciwić, a nawet okazać gniew.
OPANOWANIE (gr. Egkrateia) Panowanie nad wszelkimi pożądliwościami oczu i ciała, takimi jak: chciwość, gniew, lenistwo, obżarstwo czy miłość do pieniędzy.
Przeczytaj też:
AGAPE - MIŁOŚĆ ODZWIERCIEDLAJĄCA BOŻY CHARAKTER
MIŁOSIERDZIE A GROMADZENIE
CHCIWOŚĆ - ZABÓJCZA MIŁOŚĆ
| wyświetl autora ⇒ | ||
| wyświetl temat ⇒ |
| wg DATY | KLIKAJĄC NA TEN NAPIS WYŚWIETLISZ TYTUŁY wg ALFABETU | wg AUTORA |
|---|